Gondor
Gondor
Położenie i Geografia
Gondor, nazywany Królestwem Południa, leży w południowo-wschodniej części zachodniego Śródziemia, pomiędzy potężnymi Górami Białymi (Ered Nimrais) na północy a ujściem Anduiny i zatoką Belfalas na południu. Na zachodzie graniczy z Anórien i rzeką Isen, na wschodzie zaś z Mordorem, oddzielonym przez pasmo Ephel Dúath i fortecę Minas Ithil (obecnie pod zagrożeniem upadku). Krajobraz Gondoru jest niezwykle zróżnicowany: od żyznych równin Pelennoru wokół Minas Tirith, przez nadmorskie klify Belfalas, po dzikie, porośnięte lasami pogranicza Anórien i Ithilien. Klimat południa jest łagodniejszy niż w Eriadorze, z długimi, ciepłymi latami i krótkimi zimami, co sprzyja rolnictwu i uprawom winorośli.
Historia Gondoru
Gondor został założony w II Erze przez braci Isildura i Anáriona, synów Elendila, po upadku Númenoru. Powstał jako południowe królestwo Dúnedainów, rządzone początkowo wspólnie z Arnorem. W swojej potędze Gondor władał ogromnymi terytoriami — od Anórien po Harad, a jego flota kontrolowała większość południowych mórz. Jednak od połowy III Ery królestwo zaczęło tracić siły na skutek wojen z Wozakami, Korsarzami z Umbaru i plemionami z Haradu oraz Rhûnu. W roku 2050 III Ery, po tajemniczym pojedynku ostatniego króla Eärnura z Czarnoksiężnikiem z Angmaru, tron królewski opustoszał. Od tego czasu Gondorem rządzą namiestnicy z rodu Húrina, którzy jednak nie posiadają pełnego autorytetu dawnych królów. W roku 2912, w czasie akcji Twojej fabuły, Gondor wciąż jest jednym z najpotężniejszych państw ludzi, ale jego siła już nie dorównuje tej z dawnych wieków. W III Erze Dunlendingowie stali się wrogami Rohirrimów, których uważali za najeźdźców. Król Gondoru, Eorl Młody, podarował tereny Calenardhonu (późniejszy Rohan) swemu ludowi, co sprawiło, że Dunlendingowie stracili szansę na odzyskanie ziem, które uważali za swoje. Ich nienawiść do Rohanu była podsycana przez Sarumana w drugiej połowie III Ery, co doprowadziło do licznych konfliktów, w tym wielkiej wojny w 2758 roku, kiedy Dunlendingowie pod wodzą Wulfa najechali Rohan i przez pewien czas okupowali Edoras. Podczas Wojny o Pierścień w 3019 roku Dunlendingowie zostali sprzymierzeńcami Sarumana i uczestniczyli w atakach na Rohirrimów. Po klęsce pod Helmowym Jarem, wielu z nich poddało się i zostało wypędzonych z Rohanu.
Ludność i Kultura
Gondor zamieszkują potomkowie Númenorejczyków oraz ludność niższego pochodzenia, wywodząca się z dawnych plemion południowych i wschodnich. Dúnedainowie z Gondoru wciąż są wysocy, o jasnych oczach i długowieczni, choć ich krew z pokolenia na pokolenie staje się coraz mniej „czysta”. Kultura Gondoru jest spuścizną Númenoru — monumentalne budowle, białe kamienne miasta, rozwinięta sztuka fortyfikacyjna oraz bogata tradycja historyczna. Język wspólny jest tu powszechny, ale wśród elit utrzymuje się także quenya i sindarin. Religia Gondoru nie ma formalnego kultu, ale zachowuje pamięć o Valarach i Eru Ilúvatarze. Szczególnym miejscem symbolicznym jest biały herb Minas Tirith — drzewo gondorskie, które symbolizuje trwałość królestwa. Byli wojowniczym ludem, słynącym z odwagi i uporu. Często walczyli jako piesza piechota, rzadko używając koni, co stanowiło kontrast wobec Rohirrimów, będących mistrzami jazdy konnej. Ubierali się w wełniane i skórzane odzienie, często w barwach ziemi i lasu, co pomagało im w maskowaniu się w trudnym terenie. Ich wierzenia były mniej znane, ale można przypuszczać, że czcili duchy natury i przodków, co odróżniało ich od religijnych tradycji Dúnedainów.
Gospodarka i Styl Życia
Gondor jest jednym z najbardziej rozwiniętych gospodarczo regionów Śródziemia. Bogactwo królestwa opiera się na rolnictwie (Pelennor, Lebennin), winiarstwie (Dol Amroth), rybołówstwie i żegludze. Dzięki położeniu nad Anduiną oraz dostępowi do morza Gondor utrzymuje szlaki handlowe zarówno z północą, jak i południem — choć te ostatnie coraz częściej są zagrożone przez korsarzy z Umbaru. Miasta Gondoru są centrami rzemiosła, sztuki i handlu. Wielu mieszkańców utrzymuje się z pracy na roli, ale istnieje też silna warstwa rzemieślników i żeglarzy. W warunkach politycznych niepokojów, rola armii i flotylli staje się coraz większa. Ze względu na ubogie warunki i brak rozwiniętej infrastruktury, Dunlendingowie często żyli w izolowanych społecznościach, pod wodzą lokalnych wodzów, co sprzyjało ich niechęci do organizacji państwowej i władzy centralnej.
Gondor w III Erze
W czasie fabuły serwera Gondor wciąż utrzymuje względną stabilność, choć jego zachodnie prowincje nękane są przez korsarzy, a wschodnie granice wymagają czujności z powodu ruchów w Mordorze i niepokojów w Ithilien. Wieści o zniszczeniach w Eriadorze (Sroga Zima, powodzie) docierają do Gondoru, ale nie wywołują wielkiego poruszenia wśród jego mieszkańców — królestwo jest zbyt zajęte własnymi problemami. Niemniej jednak, niektórzy kupcy i awanturnicy z południa wyruszają Zielonym Traktem na północ, choć coraz częściej są ofiarami napaści ludzi Juliana Vespera i grasujących band. W Dol Amroth i Pelargirze wciąż działają wpływowe rody i gildie żeglarskie, które utrzymują kontakty z portami Lindonu, a nawet Szarymi Przystaniami, choć takie wyprawy są rzadkością.
Znaczenie w Historii Śródziemia
Gondor jest spadkobiercą największych tradycji Númenoru i jednym z filarów ludzkiej cywilizacji w Śródziemiu. Choć w roku 2912 jego blask powoli blednie, wciąż pozostaje państwem, które — gdyby doszło do wielkiej wojny — mogłoby być jedyną realną siłą zdolną oprzeć się Sauronowi. Dla wędrowców i poszukiwaczy przygód z północy Gondor jest krainą legend, pełną białych miast, morskich żagli i odległych pól bitewnych. Dla samych Gondorczyków — to ojczyzna, którą trzeba bronić przed stopniowym upadkiem, nawet jeśli chwała przeszłości jest już tylko wspomnieniem.