Umbar

Umbar

Położenie i Geografia

Umbar to wielki port morski i twierdza na południowym wybrzeżu Śródziemia, nad Zatoką Belfalas, na południe od Gondoru. Leżał w pobliżu pustynnych i półpustynnych terenów Haradu, skąd czerpał siłę i wsparcie. Jego klimat był gorący i suchy, z ciepłymi wiatrami wiejącymi od południa.

Port ten słynął z ogromnych, starożytnych murów i potężnej twierdzy, która przez wieki była przedmiotem walk między Gondorem a jego wrogami. Samo miasto było ruchliwe, pełne portowych doków, bazarów i karczm, zamieszkałe zarówno przez rdzennych mieszkańców Haradu, jak i korsarzy oraz wojowników z dalekich krain.

Historia Umbaru

Umbar miał bogatą i burzliwą historię, która sięgała Drugiej Ery. Początkowo był jedną z najważniejszych kolonii Númenorejczyków, założoną przez ich ekspansjonistyczne floty. W miarę upływu czasu stał się jednak ośrodkiem opozycji wobec królów Númenoru, zwłaszcza dla tzw. Czarnych Númenorejczyków – ludzi, którzy odrzucili Valarów i poparli Saurona.

Po Upadku Númenoru w 3319 roku Drugiej Ery, Umbar stał się twierdzą ocalałych Czarnych Númenorejczyków. Przez długi czas stanowił zagrożenie dla Gondoru, a w Trzeciej Erze przeszedł z rąk do rąk w wyniku licznych wojen.

• 933 rok III Ery – Król Gondoru Eärnil I zdobył Umbar, ale nie udało się go utrzymać na długo.
• 1015 rok III Ery – Król Ciryandil z Gondoru poniósł śmierć w trakcie kolejnych walk o miasto.
• 1050 rok III Ery – Gondor ostatecznie podbił Umbar, ale wrogowie z południa nigdy nie przestali próbować go odzyskać.
• 1448 rok III Ery – Po Wojnie Domowej w Gondorze Umbar stał się siedzibą wygnanych stronnictw zwanych Ludźmi Króla, którzy sprzymierzyli się z Haradrimami i korsarzami.
• 1810 rok III Ery – Gondorski król Telumehtar Umbardacil zdołał na krótko odzyskać miasto, lecz po jego śmierci znowu popadło w ręce wrogów.

XIX-XXI wiek III Ery – Umbar był nieprzerwanie siedzibą korsarzy, którzy terroryzowali wybrzeża Gondoru. Podczas Wojny o Pierścień Umbar był główną bazą operacyjną Korsarzy z Umbaru, którzy w 3019 roku III Ery mieli zaatakować południowe wybrzeża Gondoru. Ich plan został jednak pokrzyżowany przez Aragorna i Szarą Drużynę, którzy przejęli Czarną Flotę Umbaru z pomocą Armii Umarłych i wykorzystali ją do wsparcia Gondoru w Bitwie na Polach Pelennoru.

Przekrój społeczny Gondoru

Dunedainowie z Gondoru

Potomkowie wiernych Numenorejczyków, którzy założyli królestwa Gondoru i Arnoru w Śródziemiu. Wyróżniali się dostojną postawą i większą długością życia niż pozostali ludzie (choć uległa ona znacznemu skróceniu od czasu upadku Numenoru). Stanowili trzon szlachty Gondoru, z nich wywodziły się min. rody namiestników i książąt Dol Amroth. Przykładowe grupy Dunedainów w Gondorze:

• Dunedainowie z Minas Tirith, najstarsze i najbardziej wpływowe rody w Gondorze, często zajmujące kluczowe pozycje w armii Gondoru.
• Dunedainowie z Ithilien, prowadzący nierówną walkę z hordami orków, które opanowały ich prowincję.
• Rycerze z Dol Amroth, związani i nierzadko spokrewnieni z księciem Dol Amroth, Adrahilem II, o którym mówi się, że w jego żyłach płynie krew elfów.

Gondorczycy

Potomkowie pospolitych ludów, które wymieszały się z Numenorejczykami na ziemiach Gondoru. Przykładowe grupy Gondorczyków:

• Żołnierze Gondoru, doświadczeni i zdyscyplinowani, noszący w sercu dobro Królestwa i oddani namiestnikowi.
• Marynarze oraz rybacy z Pelargiru i Linhiru, bardziej przyziemni, lecz nie mniej zaprawieni w boju i morskich podróżach. Strażnicy ujścia Anduiny.
• Rolnicy i topornicy z Lossarnach, poddani Forlonga Grubego.
• Mieszczanie, handlarze, rzemieślnicy, rolnicy i artyści, trzon społeczeństwa Gondoru.
• Cudzoziemcy, którzy mogli nielicznie osiedlić się w Gondorze: Rohirrimowie, wierni sojusznicy Gondoru. Nortowie z Rhovanionu, historyczni sprzymierzeńcy Gondoru w walkach z Easterlingami. Ludzie z Eriadoru, zarówno potomkowie dunedainów z Królestwa Arnoru, jak i spokrewnieni z Dunlendingami potomkowie ludów pre-numenorejskich.

Wosowie

Dzikie ludy, które zamieszkiwały Las Druadan w Anorien oraz Drúwaith Iaur (Kraj Starych Pukeli) na półwyspie Andrast. Jako dzicy ludzie byli wyizolowani od ludów Gondoru i Rohanu i nieraz przez nie nękani.

Grupy fanfikowe w Gondorze

• Strażnicy wiedzy, konserwatywna grupa składająca się z uczonych, skrybów i bibliotekarzy, oddanych utrwalaniu wiedzy. Związani z królewską biblioteką w Minas Tirith.
• Uzdrowiciele, którzy odbyli nauki w Domach Uzdrowień, a następnie opuścili Minas Tirith by służyć swoją wiedzą potrzebującym.
• Delegacja elfów z Szarych Przystani goszcząca w Dol Amroth i badająca ruiny Edhellondu, dawnego portu elfów z czasów pierwszej ery.
• Krasnoludy poślednie w głębokiej części Góra Białych oraz, potencjalnie, grupa krasnoludów z Gór Błękitnych badająca możliwość założenia twierdzy w miejscu ich siedziby.

Gospodarka i Styl Życia

Gospodarka Umbaru opierała się głównie na handlu morskim, piractwie i łupieżczych wyprawach na ziemie Gondoru. Miasto było potężnym ośrodkiem żeglarskim – jego floty słynęły z szybkości i liczebności, a korsarze byli postrachem zachodniego wybrzeża Śródziemia.

Handel obejmował egzotyczne towary, takie jak przyprawy, jedwabie, niewolnicy i cenne kamienie z Haradu oraz dalszych południowych krain. Pomimo wojowniczego charakteru mieszkańców, Umbar był centrum przepływu bogactw, które wzmacniały jego pozycję jako niezależnej potęgi morskiej.

Umbar w III Erze

Podczas III Ery Umbar pozostawał stałym zagrożeniem dla Gondoru. Był bastionem wrogich sił, które wielokrotnie usiłowały podważyć potęgę północnego królestwa. Korsarze Umbaru uczestniczyli w wielu wojnach przeciwko Gondorowi, często sprzymierzając się z Haradrimami i innymi siłami południa.

W czasie Wojny o Pierścień w 3019 roku korsarze Umbaru planowali wielki atak na Gondor, jednak ich siły zostały pokonane przez Aragorna i Armię Umarłych. Po klęsce Umbar stracił na znaczeniu, a po wojnie Gondor mógł odzyskać kontrolę nad portem, choć jego mieszkańcy prawdopodobnie pozostali niechętni nowej władzy.

Znaczenie w Historii Śródziemia

Umbar przez wieki był symbolem oporu wobec Gondoru i jego długowiecznego konfliktu z południem. Był nie tylko twierdzą Czarnych Númenorejczyków, ale także bastionem niezależności i potęgi morskiej.

Jego upadek pod koniec III Ery oznaczał koniec epoki, w której Gondor musiał stale walczyć o dominację nad południowymi morzami. Choć miasto mogło nadal istnieć w IV Erze, jego rola została znacznie zmniejszona po ostatecznym zwycięstwie królestwa ludzi.

Aktualnie

Dzisiaj Umbar rządzony jest przez króla Ar Azrubela, seniora jednego z najstarszych rodów, w krwi którego zachowała się jeszcze szlachetność Numenoru. Władca ten jednak bardzo chimeryczny i podatny na wpływy, ze względu na trudną sytuację w mieście wynikającą z konfliktów klasowych pomiędzy korsarzami, haradrimami, a arystokracją, w obawie o swoją pozycję poprosił o pomoc siły ze wschodu. Trzy lata temu aby zgładzić bunt haradrimów, chcących uwolnić się od ogromnych wymogów daniny, próbował zebrać wszelkie arystokratyczne rody, a także wynająć do tego bandy korsarzy. Niestety ze względu na braki w skarbcu wynikające z odcięcia od danin, a także wiele rodów numenorejskich czekających tylko na upadek władcy, nie otrzymał wystarczającej pomocy. Ta sytuacja doprowadziła do desperacji, a w takich momentach władcy dokonują trudnych i rzadko dobrych wyborów. Mordor wysłał swoje wojska aby zgładziły buntowników. Król w ferworze krwi rozprawił się również ze zdrajcami wewnątrz miasta, nie wszystkimi oczywiście bowiem wciąż pozostał ślepy na większość intryg. Niemniej jednak, po tych wydarzeniach korsarze poczuli w końcu swego rodzaju respekt do swojego władcy, a być może sama obecność Sił Ciemności wzbudziła w nich poczucie ponurej służalczości. Dumni i szlachetni, a bardziej narcystyczni i makiaweliczni arystokraci z Numenorejskich rodów postanowili wycofać się z polityki czekając na lepszą okazję, część z nich w obawie jednak co umysł szaleńca zarządzi jutro postanowili szukać szczęścia poza granicami swej ojczyzny.