Pająki

Wielkie pająki

Wielkie Pająki to przerażające, inteligentne i złośliwe istoty zamieszkujące różne części Śródziemia. Pochodzą od pradawnej, mrocznej istoty – Ungolianty, która była jednym z największych zagrożeń Pierwszej Ery. Pająki te nie tylko polują na inne stworzenia, ale także czerpią przyjemność z zadawania bólu i strachu. Ich najbardziej znaną przedstawicielką jest Szeloba, ostatnia potężna potomkini Ungolianty, zamieszkująca przełęcz Cirith Ungol.

Pochodzenie i Historia

Wielkie Pająki wywodzą się z mrocznej istoty Ungolianty, która istniała już w Pierwszej Erze. Ungolianta była pierwotnym stworzeniem o nieznanym pochodzeniu, które sprzymierzyło się z Morgothem, by zniszczyć Drzewa Valinoru.

Po zdradzie Morgotha Ungolianta uciekła na południe Śródziemia, gdzie wydała na świat wiele przerażających pająków. Jej potomkowie zaczęli się rozprzestrzeniać, tworząc swoje legowiska w różnych miejscach:

Ered Gorgoroth (Góry Grozy) – Pierwsze wielkie skupisko pająków w Pierwszej Erze.
Mroczna Puszcza – Główne miejsce zamieszkania wielkich pająków w Trzeciej Erze.
Cirith Ungol – Jaskinia Szeloby, ostatniej i najpotężniejszej z potomkiń Ungolianty.

Pająki te nie były bezpośrednio sługami Saurona, choć ich złowroga natura sprawiała, że ich cele często pokrywały się z jego interesami.

Wygląd i cechy fizyczne

Wielkie Pająki znacznie różnią się od zwykłych pająków, posiadając potężne, niemal demoniczne cechy:

Gigantyczne rozmiary – Mogą osiągać wielkość konia, a nawet większe (Szeloba była wielkości małego słonia).
Twardy pancerz – Ich egzoszkielet jest odporny na większość ataków, choć mogą zostać zranione ostrymi mieczami.
Długie, ostre odnóża – Służą zarówno do poruszania się, jak i do walki.
Kły wypełnione jadem – Ich trucizna paraliżuje ofiary, pozwalając pająkom delektować się ich strachem przed śmiercią.
Ośmioro oczu – Niektóre z nich świecą złowrogim blaskiem w ciemności.
Silna pajęczyna – Ich sieci są niemal niezrywalne i mogą unieruchomić nawet silnych wojowników.

Każda odmiana wielkich pająków ma nieco inny wygląd i zdolności.

Inteligencja i Zachowanie

Pająki te są znacznie inteligentniejsze niż zwykłe zwierzęta:

Potrafią mówić – Niektóre z nich posługują się Wspólną Mową, jak pająki z Mrocznej Puszczy.
Są podstępne i przebiegłe – Wolą zastawiać pułapki i mamić ofiary, zamiast walczyć otwarcie.
Czerpią przyjemność z torturowania zdobyczy – Nie zabijają od razu, lecz paraliżują swoje ofiary, by później powoli je pożerać.
Są samotnikami – Choć żyją w tych samych regionach, zazwyczaj nie współpracują ze sobą.
Nie podlegają Sauronowi – Choć są stworzeniami ciemności, nie były jego sługami i działały niezależnie.

W przeciwieństwie do orków czy wargów, wielkie pająki mają własne cele i instynkty, które kierują ich działaniami.

Rodzaje Wielkich Pająków

Pająki Ered Gorgoroth (Pierwsza Era)

Najstarsza znana kolonia wielkich pająków.
Zamieszkiwały Góry Grozy w Beleriandzie.
Były potomkami Ungolianty i jej pierwszymi dziećmi.
Ich jad był tak silny, że nawet orkowie unikali tych terenów.
Po zniszczeniu Beleriandu zniknęły z historii.

Pająki Mrocznej Puszczy

Najbardziej znana odmiana, opisana w "Hobbicie".
Żyły w gęstych lasach, tworząc pajęcze gniazda.
Potrafiły mówić i rozumiały Wspólną Mowę.
Zostały częściowo wybite przez Bilba Bagginsa, gdy uratował kompanię Thorina.
Ich jad był paraliżujący, ale słabszy niż trucizna Szeloby.

Szeloba – Królowa Pająków

Największa i najpotężniejsza ze wszystkich pająków w Trzeciej Erze.
Zamieszkiwała jaskinię Cirith Ungol, strzegąc przełęczy prowadzącej do Mordoru.
Była ostatnią znaną potomkinią Ungolianty.
Żywiła się nie tylko zwierzętami, ale także orkami i ludźmi.
Próbowała zabić Froda, ale została zraniona przez Sama Gamgee.
Nie była sługą Saurona – żyła wyłącznie dla własnych instynktów i głodu.

Relacje z innymi rasami

Orkowie

Niektórzy orkowie (zwłaszcza z Mordoru) czcili Szelobę jako "Panią Ciemności".
Inni bali się jej i starali się trzymać od niej z daleka.
Orkowie Mrocznej Puszczy toczyli regularne walki z pająkami.

Ludzie i Elfy

Elfy, zwłaszcza z Mrocznej Puszczy, zabijały wielkie pająki i uważały je za potwory.
Ludzie także unikali miejsc zamieszkałych przez te bestie.

Sauron

Sauron nie kontrolował pająków, ale traktował Szelobę jako naturalną obronę Cirith Ungol.
Niektóre pająki Mordoru mogły być używane jako jego broń.

Taktyka Walki

Wielkie Pająki rzadko walczą otwarcie – preferują podstęp i zasadzki.

Atak z ukrycia – Pająki czekają, aż ofiara wpadnie w ich sieci.
Paraliżujący jad – Ich ukąszenie nie zabija od razu, ale sprawia, że ofiara nie może się ruszać.
Zwijanie w kokony – Po sparaliżowaniu ofiary owijają ją w sieć i trzymają na później.
Użycie sieci w walce – Potrafią oplątać przeciwników i unieruchomić ich.

Przykłady takich walk można zobaczyć zarówno w "Hobbicie", gdy Bilbo walczył z pająkami, jak i w "Władcy Pierścieni", gdy Sam stanął do walki z Szelobą.