Krasnoludy z Ereboru
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
„Były to pod każdym względem złote czasy dla nas, najuboższy z krasnoludów miał dość pieniędzy na własne potrzeby i na pożyczkę dla innych, a także dość czasu, żeby wyrabiać piękne przedmioty po prostu dla własnej rozrywki, nie mówiąc już o przepięknych, czarodziejskich zabawkach, jakich dziś próżno byś szukał na świecie. Toteż sale w domu mego dziadka były pełne cudownych klejnotów, rzeźb i pucharów, a w sklepie z zabawkami w Dale można było oczy wypatrzyć.” — J.R.R. TOLKIEN „HOBBIT, CZYLI TAM I Z POWROTEM”
Wstęp
Krasnoludy to potomkowie Siedmiu Ojców, pierwotnych władców stworzonych z ziemi przez Valara Aulëgo. Jest on kowalem Valarów, twórcą gór i mistrzem rzemiosł. Zostały powołane do życia jako pierwsze istoty, ale Eru Wszechojciec, zmusił swego sługę Aulëgo, aby ten opóźnił ich przebudzenie do czasu, aż pojawią się elfowie i ludzie. Po narodzeniu Siedmiu Królów, krasnoludy rozdzieliły się, tworząc Siedem Plemion na podstawie własnych linii rodowych. I choć rozproszyły się od tego czasu po całym Śródziemiu, pozostali jednak sobie bliscy i zyskali wspólną reputację istot szorstkich, praktycznych i o niezachwianej lojalności. Większość woli przebywać wśród gór i w głębokich jaskiniach, gdyż krasnoludy pamiętają swe początki i dziedzictwo lepiej niż inne rasy. Krasnoludy Długobrode, najbardziej dumne z siedmiu plemion, są również szczepem najmądrzejszym i najbardziej przewidującym. W Dzikich Krainach założyli swoje królestwo w Ereborze, gdzie pod Samotną Górą odnaleziono bogate złoża minerałów i kontynuowano prace kopalniane. O pięknie tej twierdzy krążą legendy.
Charakter
Krasnoludowie są na ogół hartowni, zawzięci, skryci, pracowici, nie zapominają krzywd ani przysług. Kochają kamienie, klejnoty i rzeczy zrobione ręką biegłego rzemieślnika bardziej niż to, co żyje własnym życiem. Nie są wszakże z natury źli i cokolwiek by ludzie bajali, bardzo niewielu krasnoludów dobrowolnie przeszło na służbę Sił Ciemności. Kupno, sprzedaż i wymiana są ich radością, jak i płynące z tego bogactwo. Skarby gromadzą raczej po to, by je mieć, niż z nich korzystać, chyba, że chodzi o dalszy handel. Krasnoludy są bardzo solidarne i gdy jeden krasnolud potrzebuje pomocy, otrzyma ją od drugiego.
Region
Krasnoludy Rhovanionu zamieszkują Erebor, gdzie Thrain I założył królestwo pod Samotną Górą. To jedno z najpotężniejszych królestw Śródziemia. Obecnie włada nim Thror, Król pod Górą, największy z wodzów krasnoludów. Rządzi silną ręką, pewien trwałości swego rodu. O wydrążonym we wnętrzu góry pięknym warownym mieście krążą legendy. Jego bogactwem są drogocenne kamienie wydarte skałom i wielkie żyły złota, wijące się jak rzeki pośród głazów. Mieszkańcy Ereboru jak nikt potrafią tworzyć cudowne przedmioty z metali i klejnotów.
Wygląd
Niscy i krępi, mocno zbudowani, o silnych ramionach, mocnych nogach i długich brodach. Nikt nigdy nie widział krasnoluda bez brody, chyba że zgolono mu ją, aby z niego zadrwić. A wtedy raczej umarłby on ze wstydu niż od wielu innych obrażeń, które wydawałyby się bardziej śmiertelne. Mają brody od urodzenia, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, których zresztą przedstawiciele innych ras nie są w stanie rozpoznać ani po wyglądzie, ani po stroju czy głosie.
Odporność
Są twardzi jak skała, uparci, a trudy, głód i rany znoszą lepiej niż inne ludy posługujące się mową.
Zdolności
Już w ciemnościach Ardy tworzyli wielkie dzieła, mieli bowiem, nawet w pierwszych dniach swych Ojców, niezwykły talent do metali i kamienia, chociaż dzieła ich nie były zbyt piękne, zanim nie napotkali elfów i nie przejęli części ich sztuk. Klejnoty cenią bardziej niż wszystkie inne bogactwa. Lecz w tych dawnych czasach krasnoludowie ciągle chętniej obrabiali żelazo i miedź niż srebro i złoto, a głównym ich rzemiosłem było wykuwanie broni i ekwipunku wojennego.
Długosć życia
Krasnoludy rozwijają się wolno, ale żyją dłużej niż Ludzie. Ich przeciętny wiek wynosi około 250 lat, lecz czasem może się wydłużyć nawet do 300. Trzystuletni krasnolud jest tak rzadki jak 100 letni człowiek. Pełnoletniość osiągają po ukończeniu 30 lat. Proces starzenia zaczyna się około 240 roku życia.
Język
Pomiędzy sobą posługują się Khazdulem, mową strzeżoną tak zazdrośnie, że nie zna jej nikt obcy. Uczynili ją zawiłą i niemiłą dla ucha. Własnych, prawdziwych imion, używanych tylko w gronie krasnoludów, nigdy nie ujawniają przedstawicielom innych plemion. Nie umieszcza się ich nawet na grobowcach. Zmuszeni wędrować, pracować i handlować w różnych krajach, zaczęli używać języków ludzi, wśród których przebywają.
Obyczaje
Kobiety krasnoludzkie nie chodzą na wojnę i rzadko, tylko w największej potrzebie, opuszczają swe siedziby. Jest ich bardzo mało, nie stanowią nawet trzeciej części ludności, a poza królami i wodzami niewielu krasnoludów żeni się; dlatego też ich rasa przyrastała pomału, a teraz zanika. Z głosu i postawy tak są podobne do swych mężów, zwłaszcza że wybierając się w podróż odziewają się tak samo jak oni, iż obcy nie mogą ich odróżnić. Stąd powstała wśród ludzi niedorzeczna legenda, że krasnoludzkich kobiet w ogóle nie ma, a krasnoludowie rodzą się "na kamieniu". Są monogamiczni i zazdrośnie strzegą, jak zresztą we wszelkich innych dziedzinach, swoich praw. W praktyce żeni się mniej niż trzecia część krasnoludów, bo nie wszystkie ich kobiety wychodzą za mąż; niektóre nie życzą sobie w ogóle męża, niektóre pragną nie tego, kogo mieć mogą, innego zaś nie chcą. Mężczyźni też nie zawsze mają ochotę do żeniaczki, bo pochłaniają ich inne sprawy. Przykładają ogromną wagę do więzów krwi i bardzo poważnie podchodzą do spraw zobowiązań rodzinnych. Żaden krasnolud chętnie nie dosiada konia i nigdy nie trzyma żadnego zwierzęcia, nawet psa. Uważają determinację przy pracy i bogactwo za dwie największe przyjemności życia.
Relacje
Orkowie, wargowie i smoki to odwieczni wrogowie wszystkich krasnoludów. Gardzą nimi bardziej niż kimkolwiek innym. Elfów uważają za istoty pozbawione rozsądku a czasem też niezwykle irytujące i aroganckie. Ludzie z Dale i Esgaroth na ogół poważają krasnoludów i pragną się od nich uczyć, te zaś budują swoje relacje z nimi na fundamencie korzyści materialnych. Członkowie innych ras często oskarżają krasnoludy o niepohamowaną chciwość, jednak te postrzegają siebie samych w zupełnie innym świetle. Wierzą, że ich ciężka praca sprawia, iż są warci wszelkich bogactw. Ci, którzy nie zgadzają się z tym stwierdzeniem są leniwi i zazdrośni. Mimo swej dumy i surowości potrafią być lojalnymi i wiernymi przyjaciółmi.
Religia
Wierzą, że Aulë, którego nazywają Mahalem, dba o krasnoludów i gromadzi ich po śmierci w osobnych salach w Mandosie i tam czekają oni, nie odpoczywając a doskonaląc się w rzemiośle i poznając jeszcze głębszą wiedzę. A Aulë, jak powiadają, oznajmił ich Ojcom w dawnych czasach, że Ilúvatar przyjął od niego dzieło jego chęci i uświęci ich, u Końca Dni da im miejsce pomiędzy Dziećmi Jedynego. Wtedy zadaniem ich będzie służyć Aulëmu i pomóc mu w odbudowie Ardy po Ostatniej Bitwie. Wierzą, że duchy Siedmiu Ojców od czasu do czasu odradzają się w ich potomkach.
Broń
Sztylet, topór bojowy, krótki miecz, toporek, młot bojowy.
Zbroja
Najczęściej kolczugi. Są twórcami żelaznych masek, szkaradnych, ale chroniących przed smoczymi płomieniami.
Ubranie
Ubrania krasnoludów mają zazwyczaj stonowane barwy i są funkcjonalne. Noszą też płaszcze z kapturami, popularne są ozdobne wykończenia i barwienie na jasne, trwałe kolory: szkarłat, biel, zieleń, indygo, żółć czy purpurę. Bardzo dbają o swoje brody. Przy odświętnych okazjach preferują wspaniałe stroje o zimnych kolorach, zdobione złotymi i srebrnymi nićmi w subtelne wzory.