Leśne Elfy

"To bowiem właśnie Leśne Elfy ucztowały na polanie. Nie są to złe istoty, ich największą wadę stanowi nieufność wobec obcych. Choć miały do dyspozycji potężną magię, nawet w owych dniach zachowywały niezwykłą ostrożność. Różniły się od Elfów Wysokiego Rodu, nie były tak mądre, ale za to bardziej niebezpieczne, gdyż większość z nich wywodziła się ze starożytnych szczepów, które nigdy nie odeszły do Krainy Światła na zachodzie. Tam to Elfy Światła, Elfy Mądre i Elfy Morskie mieszkały przez całe wieki, stając się piękniejsze, mądrzejsze i bardziej uczone; tam wynalazły swą magię, udoskonaliły sztukę wytwarzania pięknych i cudownych przedmiotów, po czym powróciły do Szerokiego Świata. Tymczasem Elfy Leśne żyły w blasku naszego słońca i księżyca, najbardziej jednak ukochały gwiazdy; wędrowały po wielkich puszczach wśród wyniosłych drzew, w krainach, które już dawno zniknęły. Najczęściej osiedlały się na skraju lasów, tak by czasem wymykać się z nich na polowanie albo przejażdżkę po równinach w świetle gwiazd i księżyca. Po nadejściu ludzi pojawiały się już tylko po zmierzchu. Mimo wszystko nadal pozostały elfami, czyli Dobrym Ludem" — J.R.R. TOLKIEN „HOBBIT, CZYLI TAM I Z POWROTEM”

Wstęp

Plemię elfów w zamierzchłej przeszłości, za Dawnych Dni, podzieliło się na dwie gałęzie, zachodnich, czyli Eldarów, i wschodnich. Z tej wschodniej gałęzi wywodzą się niemal wszystkie szczepy elfów zamieszkujące Mroczną Puszczę. Różnią się wyraźnie od elfów z zachodu, zwanych Wysokimi, są od nich groźniejsze i nie tak uczone. Pod przewodnictwem Sindarów, Szarych Elfów, stali się znów zorganizowaną społecznością i poszerzyli swą wiedzę. Jednym z takich władców jest Thranduil, król północnej części Wielkiego Zielonego Lasu. Przybył między nich jedynie z garstką Sindarów, którzy szybko stopili się z miejscowym żywiołem. Nade wszystko pragnęli stać się leśnym ludem i powrócić do prostego życia elfów, bytowania zgodnego z rytmem przyrody, jak to było w zwyczaju, zanim jeszcze zaproszenie wystosowane przez Valarów zmąciło dawny porządek. Gdy Cień padł na knieję, Leśne Elfy wycofały się na północ, aż w końcu Thranduil ustanowił królestwo na północny wschód od puszczy i wydrążył tam obszerną, podziemną fortecę. Mimo pragnienia Elfów Leśnych, by jak najmniej mieszać się w sprawy ludów poza lasem, wydarzenia na szerokim świecie zaczynają wdzierać się do ich odizolowanego świata, zmuszając je do większego zaangażowania w sprawy Śródziemia i otwarcia się na zamieszkujące go rasy.

Charakter

Nazywane są „Dobrym Ludem”, jednak nie jest to równoznaczne z otwartością na świat i łatwością kontaktu z tą tajemniczą rasą. Dzięki tak długim żywotom zwykły spoglądać na wydarzenia z szerszej perspektywy, zachowując powściągliwość i nie trapiąc się błahostkami. Elfy słyną ze swojej poezji, pieśni i zamiłowania do sztuki, ale w obliczu niebezpieczeństwa są również wspaniałymi wojownikami. Choć bywają nieufne i wyniosłe, ogólnie są sympatyczne i uprzejme nawet wobec niespełniających ich wymogów, a przy bliższym poznaniu okazują się czarującymi i wesołymi kompanami.

Region

Zamieszkują Leśne Królestwo położone w północno–wschodniej części Mrocznej Puszczy, którego królem jest Thranduil. Knieja nosiła dawniej nazwę Wielkiego Zielonego Lasu, została zmieniona na Mroczną Puszczę, gdy około 1050 roku Trzeciej Ery w jej południowej części zamieszkał tajemniczy Nekromanta z Dol Guldur. Tam właśnie gęsty strop gałęzi, przez który nie może przebić się ani jeden promyk słońca tworzy mrok, który potęguje obecność Cienia. Część zamieszkana przez elfów jest jaśniejsza, gdyż mrok jej nie dosięgnął.

Wygląd

Smukli, o jasnej cerze, lecz niżsi od Elfów Wysokiego Rodu. Posiadają nieziemską grację i delikatne rysy. Wielu ludzi i przedstawicieli innych ras uważa je za niepokojąco piękne. Ich włosy są najczęściej ciemne, w zakresie od czerni do różnych odcieni brązu, rzadziej złociste bądź srebrzyste.

Odporność

Na choroby.

Zdolności

Bardzo dobry wzrok w ciemnościach, bezszelestnie poruszają się wśród drzew. Są mistrzami zasadzek i wyśmienitymi łucznikami, w walce w puszczy nikt nie ma z nimi szans.

Długość życia

Nieśmiertelne, nie umierają wskutek chorób czy ze starości. Mogą odejść w wyniku odniesienia ciężkich ran lub znużenia światem czy smutku. Dojrzałość fizyczną i psychiczną osiągają po skończeniu 50 lat, choć jeszcze paręset lat upływa, nim dorosną w pełni.

Język

Większość posługuje się Sindarinem i Westronem.

Obyczaje

Nie ufają obcym, chociaż elfowie z Mrocznej Puszczy żyją w zgodzie z mieszkańcami Esgaroth i Dale. Związane z przyrodą i lasem o wiele silniej niż Wysokie Elfy, dzięki swej długowieczności są cierpliwe i z lubością kontemplują piękno natury. Ich prawdziwym żywiołem jest zamiłowanie do tańca, śpiewu i dobrej zabawy. Elfie społeczeństwo jest egalitarne, kobiety i mężczyźni są spotykani w niemal wszystkich rolach społecznych. Rodzina jest dla elfów wielką wartością i więzi rodzinne są zazwyczaj bardzo silne. Również przyjaźnie mają dla nich duże znaczenie. Monogamiczni, wiążą się raz na całe życie, a po śmierci małżonka nie zawierają już związków.

Relacje

Nie przepadają za krasnoludami (Krasnoludy z Ereboru), lubią przekomarzać się z nimi i kpią sobie z nich, szczególnie z powodu długich bród, ale szanują i honorują przymierze, które ich lud zawarł kiedyś z ludźmi. Rozumieją, że trzeba żyć wspólnie z innymi rasami, niemniej jednak bardzo rzadko zezwalają obcym na wędrowanie po ich dziewiczych lasach, raczej to one wychodzą z puszczy żeby rozmawiać lub handlować. Prawdziwych swych wrogów upatrują wśród orków, wargów, pająków i smoków.

Religia

Największą czcią otaczają Elbereth, Panią Gwiazd. O zmierzchu opiewają jej imię w pieśniach. Wielkim szacunkiem darzą również Valarów patronujących przyrodzie, jak Łowca Orome czy Yavanna.

Broń

Przede wszystkim posługują się łukami wszelkiego rodzaju. Ponadto: sztylet, włócznia, miecz.

Zbroja

Najchętniej przywdziewają nie krępujące ruchów skórzane pancerze.

Ubranie

W ich ubiorach dominuje prostota, najczęściej odziewają się w barwy ziemi – brązy, umbry i zielenie. Sporadycznie noszą biżuterię i wyłącznie podczas świąt, przez resztę czasu zadowalając się wiankami z liści lub kwiatów lub innymi naturalnymi ozdobami.