Rohirrimowie

"Przebywałem wśród nich (…) Są dumni i uparci, lecz serca mają szczere, a myślą i działają szlachetnie; są zuchwali, lecz nie okrutni, mądrzy, chociaż nieuczeni, nie piszą ksiąg, lecz śpiewają wiele pieśni(…) Z dawna żyli w przyjaźni z ludźmi z Gondoru (…) są spokrewnieni najbardziej z plemionami Barda z Dali i Beorna z Leśnej Krainy, wśród których spotyka się po dziś dzień jasnowłosych, rosłych ludzi podobnych do jeźdźców Rohanu." - Drużyna Pierścienia

Rohirrimowie (sind. «koń-władca-kraj») Ludzie, mieszkańcy Rohanu, potomkowie Éothéodów. Są przyjaciółmi Gondoru i śmiertelnymi wrogami jego nieprzyjaciół dzięki Przysiędze Eorla i swej wrodzonej szlachetności. Rohirrimowie są wysocy i jasnowłosi, mają jasną cerę. Dożywają około 80 lat i zachowują siły do późnego wieku. Ponad wszystko kochają konie; hodują najszlachetniejsze wierzchowce i są najlepszymi jeźdźcami całego Śródziemia. Kultura Rohanu ma tradycjonalistyczny charakter. Rohirrimowie zachowali dawne obyczaje i mowę. Używają prymitywnego wariantu pisma cirth. Rohirrimowie nazywają samych siebie Eorlingami, nazwę Rohirrimów nadali im Gondorczycy. Zwie się ich także synami Eorla, Jeźdźcami Północy, Forgoilami (przez Dunlendingów), Białoskórymi (przez orków), Jeźdźcami Rohanu.

Za czasów Ciriona, Dwunastego Namiestnika Gondoru, przybyli temu krajowi z odsieczą i brali udział w wielkiej bitwie na polach Celebrantu, kiedy to zniszczyli nieprzyjaciół, którzy zagarnęli północne prowincje. Ludność tych okolic, przerzedzona na skutek pomoru, wyginęła w czasie ustawicznych napadów okrutnych Easterlingów. W nagrodę więc za pomoc Namiestnik Cirion oddał wyludniony kraj między Anduiną a Iseną na wieczne czasy Eorlowi i jego plemieniu. Jeźdźcy sprowadzili z Północy żony i dzieci, zwieźli dobytek i osiedli w Calenardhonie. Tak Eorl został pierwszym królem Marchiii obrał na swą stolicę miejsce na zielonym wzgórzu u stóp Białych Gór, które stanowiły południowy mur obronny jego królestwa. Odtąd Rohirrimowie żyją tam jako lud wolny, rządzony przez własnego króla i własne prawa, lecz w wieczystym przymierzu z Gondorem. Jako potomków Nortów, łączy ich odległe pokrewieństwo z Ludźmi z Dale i Esgaroth, a także Leśnymi Ludźmi.

Pieśni Rohanu utrwaliły imiona wielu mężnych władców i wojowników, pięknych i dzielnych kobiet, których po dziś dzień nie zapomniano na Północy. Obecnie włada nimi Fréaláf, syn Hildy, córki króla Grama, i siostrzeniec króla Helma. Walczył w wojnie z Dunlendingami i Korsarzami z Umbaru w 2758 roku. Gdy nieprzyjaciele zajęli prawie cały kraj, schronił się w Dunharrow, gdzie przetrwał wraz z innymi uciekinierami Długą Zimę. Wiosną 2759 roku zaatakował z zaskoczenia Edoras. Udało mu się zdobyć stolicę i zabić uzurpatora Wulfa. Wsparty posiłkami z Gondoru Fréaláf wyparł najeźdźców z całego kraju i zajął nawet Isengard. Jako że Helm i jego synowie zginęli, to on właśnie został nowym królem i zapoczątkował drugą dynastię rodu Eorla. Na jego koronacji obecny był jeden z czarodziejów, Saruman Biały, który w tym samym roku osiadł w Isengardzie. Czarodziej wspomaga odtąd Rohirrimów swą radą. Obecnie królestwo Fréaláfa jest znacznie osłabione. Bardzo powoli zaczęło podnosić się ze zniszczeń wojennych.

J.R.R. Tolkien oparł kreację Rohirrimów na mieszkańcach wczesnośredniowiecznej Brytanii, np. język Rohanu jest odpowiednikiem staroangielskiego. Ważną różnicą jest jednak to, że Rohirrimowie zatrzymali cechy stepowego ludu swoich przodków, Nortów: byli ludem kontynentalnym, słynęli jako wyśmienici jeźdźcy i ujeżdżacze dzikich koni.